Wat mag een mens kosten?

Zou niet alleen Vrouwe Justitia geblinddoekt haar rechtvaardige werk moeten doen, maar ook de discipelen van Hippocrates?

In 2008 was reeds bekend dat het aantal IC-bedden en het aantal artsen en verpleegkundigen om deze bedden operationeel te houden moest stijgen om een aantal redenen waarvan de demografische ontwikkeling (vergrijzing) de belangrijkste was (NIVEL: Hansen, J., Velden, L.F.J. van der, Hingstman, L. Behoefteraming Intensive Care voor volwassenen 2006-2016. Utrecht: NIVEL, 2008). Zoals ik een aantal dagen geleden al aangaf (Linkedin) is het aantal IC-bedden in de periode 2010-2017 echter niet gestegen maar met 12 procent afgenomen. Dit schijnt te maken te hebben met de 'Nederlandse visie' (de nationaliteit wordt te pas en vooral ook te onpas gebruikt) op het inzetten van middelen t.b.v. zieken met een slechts beperkte levensverwachting (NOS).

Het gaat hierbij uiteindelijk om een 'economische' afweging. Hoe zich dat verhoudt tot de eed die artsen afleggen (NOS) is een interessante kwestie evenals het antwoord op de vraag wat de juridische status van deze eed is of zou moeten zijn (LUMC)?

Onder druk van de omstandigheden worden de richtlijnen voor opname op de intensive care bij beddentekort nu mogelijk verder aangescherpt (NOS). Zegt de arts bij het afleggen van de artseneed niet dat hij het individuele belang van patiënten ook onder druk in het oog moet houden of zijn dit alleen wat de Engelsen weasel words noemen?

Iedereen die tot een risicogroep behoort waarbij eventuele complicaties kunnen leiden tot een opname op de IC-afdeling moet zich nu dus zorgen gaan maken!? Zelf hoor ik ook tot die groep en dat is ook de reden dat ik de verrichtingen van dit kabinet met meer dan gemiddelde interesse volg. Ik hoop dat dit voorgenomen besluit nooit verder komt dan de fase van een onzalig idee, want het is beschamend dat 'mijn' Nederland in een situatie terecht dreigt te komen dat überhaupt dit soort afwegingen gemaakt worden.

De demografische ontwikkelingen waren voorspelbaar, een pandemie eveneens aangezien vooraanstaande virologen van over de hele wereld hier al decennia voor waarschuwen. Dit zal ook niet de laatste slag tegen virussen zijn.

Regeren is vooruitzien. Daarbij hoort óók het meewegen van adviezen van deskundigen op momenten dat er nog gelegenheid is om de koers van een schip te wijzigen voordat er slachtoffers vallen en niet alleen het volgen van die adviezen in tijden van nood als camouflage voor een gebrek aan visie.

Als ik lees dat mensen die weinig kans hebben om te overleven of een korte levensverwachting niet meer zullen worden opgenomen op de Intensive Care (NOS), dan overvalt me een gevoel van plaatsvervangende schaamte en vraag ik me af hoeveel bijkomende schade dit virus en de wijze waarop ermee wordt omgegaan nog zal veroorzaken en dat in een land waarin de politici er zo prat op gingen dat we in tal van lijstjes voorop liepen in de wereld. Qua medemenselijkheid is er zeker in de politiek nog wel e.e.a. te verbeteren zo schijnt me toe en ook qua oprechtheid.

Wat een patiënt mag kosten is inmiddels een thema waar schaamteloos over gesproken wordt en het is ook niet nieuw (Volkskrant). Hebben we niet een morele verplichting om onze artsen en verpleegkundigen in de gelegenheid te stellen om de eed die ze afleggen ook te kunnen vervullen? (De eed en wet van Hippocrates)